روش آمریکا برای تضمین نفوذ در دنیا چند قطبی - مجله سرگرمی

به گزارش گروه بین الملل خبرنگاران، سایت تحلیلی نشنال این ترست اخیراً مقاله ای با قلم پیتر هریس در خصوص افول هژمونی ایالات متحده آمریکا منتشر نموده است. نویسنده مقاله معتقد است عصر هژمونی ایالات متحده آمریکا به انتها رسیده و ترامپ به تحقق چنین امری یاری می نماید.

ترجمه متن کامل مقاله در ادامه آمده است.

بر اساس سنت رایج عصر هژمونی آمریکا به انتها رسیده است. بیشتر تحلیلگران بر این باور هستند که سیستم تک قطبی جای خود را به سیستمی دنیای می دهد که چندین مرکز قدرت در آن وجود دارد. در این سیستم ایالات متحده آمریکا برای مدتی قدرت غالب خواهد بود، اما دیگر هژمون نیست.

هیچکس نمی داند که آیا نظم دنیای بعدی دو قطبی خواهد بود و قدرت فقط بین دو ابرقدرت (به احتمال زیاد ایالات متحده و چین) تقسیم می گردد، یا چند قطبی، با حضور چند قدرت بزرگ که جهت کسب نفوذ و اقتدار رقابت نمایند. چگونگی شکل گیری نظم دنیای بیشتر به تحولات مدعیان مختلف قدرت بستگی دارد. به اینکه اقتصاد چه کشور هایی به رشد خود ادامه خواهد داد و اقتصاد کدام یک با رکود روبرو خواهد شد؟ سیستم سیاسی کدام کشور ها مستعد بروز خیزش داخلی بوده یا سیستم سیاسی کدام کشور ها اجازه جاه طلبی های دنیای را می دهد؟

باید گفت: تعداد قدرت های بزرگ در سیستم بین المللی چیزی را راجع به سیاست دنیای تعیین نمی نماید. چارچوب جامعه بین الملل دقیقاً به اندازه ساختار زیربنایی آن اهمیت دارد و هنگام درک چارچوب نظم دنیای شناختن نقشی که قدرت های متوسط بازی می نمایند، بسیار مهم است. محققان روابط بین الملل قدرت های متوسط را به عنوان آن دسته از کشور هایی که فاقد قدرتی برای به چالش کشیدن قدرت های واقعاً بزرگ از نظر نظامی هستند، اما با این وجود قادر به اجرای سیاست خارجی مستقل و مؤثر هستند، تعریف می نماید.

قدرت های متوسط می توانند تأثیر قابل توجهی بر نظم بین المللی داشته باشند، به ویژه اگر کوشش خود را بر روی یک دلیل خاص متمرکز نمایند (به عنوان مثال، حقوق بشر، صلح یا کنترل تسلیحات) و با سایر قدرت های همفکر همکاری نمایند. از آنجا که آن ها از قدرتی کافی برای تامین امنیت خودشان برخوردار نیستند، علاقه زیادی به تثبیت محیط بین المللی خود دارند. شرایط و بقا آن ها به محیط قابل پیش بینی بستگی دارد.

باید گفت: دوره های تغییر قدرت می تواند برای قدرت های متوسط مملو از خطر باشد. آن ها باید بین پیشبرد نظم دنیای موجود یا باند ارتباطی با قدرت های در حال افزایش به امید تأثیرگذاری بر شکل سیاست های بین المللی آینده، یا به عنوان واسطه بین قدرت های نوظهور و مستقر با هدف هموار کردن انتقال رهبر دنیای به قدرتی دیگر یکی را انتخاب نمایند.

مهمتر از همه، قدرت های متوسط باید از وقوع یک جنگ ویرانگر بین قدرت های بزرگ و درگیر شدن در آن جلوگیری نمایند. در طول جنگ سرد، قدرت های متوسط نقش اساسی در تثبیت روابط بین ایالات متحده و اتحاد جماهیر شوروی داشتند. این امر باعث شد توزیع بین المللی قدرت از تعادل خارج نگردد. اما حداقل در غرب و بخش هایی از دنیا سوم که غیر متعهد بودند، قدرت های متوسط در تقویت و گسترش همکاری های چند جانبه در حوزه هایی مانند تجارت، سرمایه گذاری، صلح و حل مسالمت آمیز اختلافات نقش مهمی داشتند.

پس از جنگ سرد، بیشتر قدرت های متوسط خود را به ایالات متحده نزدیک کردند. آن ها به تک قطبی شدن سیستم بین الملل با ارائه مشروعیت به آن و دنیای سازی و ایجاد نهاد های چند جانبه دنیای یاری کردند. از دید ایالات متحده اگر قدرت های متوسط در روبروه با چالش های چین و روسیه به حمایت از واشنگتن ادامه دهند، رفتار ایده آلی داشته اند. اگر قدرت های متوسط دنیا مانند انگلیس، فرانسه، آلمان، کانادا، ژاپن، کره جنوبی، استرالیا، برزیل، آفریقای جنوبی و دیگر قدرت ها - می توانستند در مخالفت با آمریکا با یکدیگر متحد باشند، سپس کوشش های جمعی آن ها باعث می شد نظم بین المللی مورد نظر آمریکا مخدوش گردد.

در دنیای چند قطبی، قدرت های متوسط گزینه هایی مختلفی پیش رو دارند و حمایت آن ها از ایالات متحده گزینه ای قابل قبول نیست. مخصوصاً در دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ که سیاست خارجی آمریکا چرخشی غیرقابل پیش بینی و ساینده داشته است. ترامپ موسسات بین المللی را نادیده گرفته و به تعهدات ایالات متحده آمریکا در قبال دیگر کشور ها توجهی ننموده است. وی به متحدان واشنگتن به عنوان دوستان نزدیک توجه ننموده و از هرگونه جاه طلبی برای رهبری دنیای چشم پوشی نموده است. در چنین شرایطی حتی قدرت های متوسط با سابقه طولانی همکاری با ایالات متحده خواستار همکاری با قدرت های دیگر خواهند بود. در این صورت چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ یک سناریو این است که قدرت های متوسط تصمیم به همگرایی با هژمون های منطقه ای مانند روسیه در اروپای شرقی، چین در اقیانوس آرام غربی و برزیل در آمریکای لاتین داشته باشند که این مهم باعث تقسیم سیستم بین الملل به حوزه های مختلف نفوذ می گردد.

از طرف دیگر، ممکن است تعیین گردد که نزدیکی جغرافیایی کمتر از کشش مالی اهمیت دارد. اگر چنین باشد، کشور هایی مانند انگلیس و استرالیا می توانند خود را در مدار یک کشور دارای رشد مالی مانند چین قرار دهند، به ویژه اگر قدرت های متوسط بتوانند خود را متقاعد نمایند که آن ها نقش مهمی در تسهیل انتقال مسالمت آمیز قدرت از هژمونی ایالات متحده به یک سیستم دنیای تحت نفوذ چین دارند.

سناریو دیگر این است: اگر قدرت های متوسط به این نتیجه برسند که نمی توانند با هژمون بالقوه همکاری نمایند - یا ایالات متحده یک جانبه و خودمختار و یا روسیه و چین - بنابراین آن ها ممکن است مجبور شوند از نقش سنتی خود به عنوان تثبیت نماینده نظم دنیای عقب نشینی نمایند و در عوض بقای اصلی خود را بر هر نوع آرزوی شکل دادن به فضای بین المللی وسیع تر در اولویت قرار دهند.

رهبران چنین قدرت هایی که از قدرت بزرگ بودن و تصمیم گیری های بین المللی خودداری می نمایند، باید برای تضمین بقای خود به اقدامات یک جانبه متوسل شوند. آن ها به جای دنبال کردن وابستگی مالی، از بازار های بین المللی اجتناب می نمایند و راه هایی برای تقویت موقعیت داخلی خود به جای یافتن مکانی در جامعه ملل پیدا می نمایند. به نفع آمریکا است که از قدرت های متوسط دنیا که ممکن است به چنین نتیجه گیری های بدبینانه می رسند، حمایت کند.

حمایت ترویجی از قدرت های متوسط شاید ساده ترین راهی است که ایالات متحده می تواند نفوذ بزرگ خود را در دنیا چند قطبی تضمین کند و مطمئناً دلایل خوبی وجود دارد که باید به آینده سیاست بین الملل خوش بین بود. با این وجود دولت ترامپ تقریباً هیچ کوششی برای جلب نظر قدرت های متوسط دنیای انجام نداده و در عوض، اقداماتی برای دور کردن شرکای استراتژیک آمریکا انجام داده است. در این صورت ایالات متحده آمریکا از اقدامات خود جهت ظهور نظم بین المللی جدید پشیمان خواهد شد، مگر اینکه رئیس جمهور بعدی با قدرت های متوسط بهتر رفتار کند.

mahsanblog.ir: وبلاگ مهسان، این وبلاگ برای سیستم مدیریت محتوای مهسان میباشد